ارتقاء پایداری شهرهای بزرگ در برابر مخاطرات محیطی با رویکرد توسعه زیرسطحی (نمونه موردی شهر تهران)

شهرهای بزرگ معاصر با مسائل و تهدیدهای متعددی در ابعاد اجتماعی، اقتصادی، کالبدی و زیست ­محیطی مواجه­اند. پایدارسازی این شهرها در برابر مخاطرات محیطی با رویکرد توسعه زیرسطحی شهری، نگرشی نوین در شهرسازی می­باشد. شهرهای بزرگ ایران با قرارگیری روی گسل­های زلزله، مورد تهدید و آسیب­پذیری جدی قرار دارند. بکارگیری رویکرد زیرسطحی شهری در توسعه­ی این شهرها می­تواند به پایداری آن ها کمک نماید. این مقاله با هدف تبیین اهمیت و جایگاه فضاهای زیرسطحی در ارتقای پایداری شهرهای بزرگ و مراکز آن ها در زلزله می­باشد. این مقاله با روش تحقیق توصیفی و تحلیلی و مطالعه موردی شهر تهران و با استفاده از تکنیک­های تحلیلی سوات، مطالعه اسنادی، مطالعات میدانی انجام می­شود. نتایج این پژوهش عبارتند از: 1) پایداری و مقاومت بالای فضاهای زیرسطحی در برابر سوانح طبیعی و غیرطبیعی از قبیل زلزله، آتش­سوزی، ارتعاش، انفجار و ... 2) تخریب کم تر این فضاها نسبت به فضاهای غیرزیرسطحی در زلزله و سایر بحران های طبیعی و مصنوع 3) قابلیت فضاهای زیرسطحی در حل مسائل متعدد شهرهای بزرگ و رفع بخشی از نیازهای فضایی.